Nowa Zelandia


www.egzotyka.tv

Nowa Zelandia jest państwem wyspiarskim położonym na Oceanie Spokojnym w odległości 1800 km na północny zachód od Australii. Składa się z dwóch dużych wysp (Wyspy Północnej i Wyspy Południowej) oraz szeregu mniejszych ułożonych w kształt niesymetrycznego łuku o długości 1500 km i szerokości do 200 km . Powierzchnia Nowej Zelandii wynosi 270,9 tys. km kwadratowych.

W ukształtowaniu terenu przeważają wyżyny i góry. Bardziej górzysta jest Wyspa Południowa, której centralną część zajmują Alpy Południowe (Nowozelandzkie) o wysokogórskiej rzeźbie polodowcowej. W środkowej części Alp znajdują się najwyższe szczyty Nowej Zelandii (Góra Cooka –3764 m.n.p.m., Góra Tasmana), a stoki górskie pokrywają liczne lodowce. Wyspa Północna jest mniej górzysta. Jej środkową część zajmuje Wyżyna Wulkaniczna z czynnymi i wygasłymi wulkanami, którym towarzyszą gejzery, gorące źródła. Na Wyspie Północnej i północnym skraju Wyspy Południowej występuje klimat podzwrotnikowy morski, natomiast pozostała część wyspy ma klimat ciepły, wilgotny umiarkowany. Sieć rzeczna jest bardzo dobrze rozwinięta. Najdłuższe rzeki to Waikato i Clitha. Jeziora na Wyspie Północnej mają misy pochodzenia wulkanicznego, a na Wyspie Południowej pochodzenia polodowcowego. Wiele roślin Nowej Zelandii to endemity. Świat zwierzęcy wysp jest ubogi.

Wyspy Nowej Zelandii odkryli i zaludnili w VII w. Maorysi, przybysze z Polinezji. Trudnili się oni łowiectwem, rybołówstwem i rolnictwem. Wyrabiali rzeźbione łodzie i posługiwali się narzędziami z kamienia i kości. W pierwszej połowie XVII w. do zachodniego wybrzeża Nowej Zelandii dotarł holenderski żeglarz A. J. Tasman, a w drugiej połowie XVII w. wyspy opłynął angielski podróżnik J. Cook. Pod koniec XVIII w. wyspy stanowiły bazę wielorybniczą, stały się także schronieniem dla zbrodniarzy i wyrzutków. Na początku XIX w. na wyspy Nowej Zelandii przybyli pierwsi misjonarze kościoła anglikańskiego. W 1840 r. na wyspy przybył pierwszy gubernator, kapitan William Hobson, który proklamował zwierzchnictwo Wielkiej Brytanii nad całym obszarem Nowej Zelandii i podpisał z wodzami maoryskimi tzw. Układ z Waitangi mający na celu ochronę zarówno osadnictwa europejskiego jak i praw Maorysów. Pierwszą osadą jaką założyli koloniści był Port Nicholson ( dzisiejsze Wellington- stolica Nowej Zelandii). W 1907 roku Nowa Zelandia otrzymała status dominium. W 1931 r. stała się niepodległym państwem należącym do Brytyjskiej Wspólnoty Narodów.